ثغر (مفردات‌نهج‌البلاغه)ثَغْر (به فتح ثاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای مرز، که حضرت علی (علیه‌السلام) خطاب به یکی از فرماندارانش و ... از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیثَغْر (به فتح ثاء) به معنای مرز آمده است. چنان‌که در لغت، آمده است: «الثغر: من البلاد الموضع الذی یخاف منه هجوم العدو.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) به خطاب یکی از فرماندارانش می‌نویسد: «فانک ممن استظهر به علی اقامة الدّین ... و اسدّ به لهاة الثغر المخوف.» واژه «لهاة» به معنای زبان کوچکی است در حلق انسان، که امام (علیه‌السلام) چون مرز را به دهان تشبیه کرده‌اند، از این استفاده نموده است. همچنین در نامه ۶۱، و نامه ۷۱، که به منذر بن جارود عبدی نوشته است؛ از این واژه استفاده کرده است. ۳ - تعداد کاربرداین واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثغر»، ص۱۸۵-۱۸۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|